Verhalen van de bewoners van de VHSP- schepen.

Legt een haan eieren?

Vorige week mocht ik een aantal klassen rondleiden op ons schip. Het was Open Monumentendag en de 8e groepers van de Nieuwe Wereld kwamen met meesters en hulpouders op bezoek bij de paviljoentjalk ‘Nooitgedacht’ uit 1896 en onze kraak ‘Door Vriendschap’ uit 1884. Het was hard werken maar heel leuk om te doen. Twee weken eerder was de familie van de oude schipper (de Bruin) aan boord geweest dus ik had genoeg mooie verhalen en oude foto’s. Volgens de kinderen en hun begeleiders was het te merken dat het mijn vak is om iets over te dragen aan groepen. Als docent aan de Triade in Edam doe ik het dagelijks. Als ik eenmaal begin moet je me afremmen, geschiedenis is verhalen vertellen. De dag was perfect voorbereid door Atie Schenk van de gemeente, ze was er de hele dag bij.
Tussen de groepjes door hadden we het erover dat de relatie met de gemeente wel eens anders was geweest. Wij wonen hier nu bijna 30 jaar, en een groot deel van die tijd hebben we in onmin geleefd met gemeente, waterschap en provincie. Het was geen dagelijkse strijd, het was meer als de 80-jarige oorlog. Om de paar jaar kreeg iemand een oprisping achter een bureau en waren we weer een probleem. Dwangsommen, uitsterfbeleid, bestemmingsplannen, rechtbank. Na een heleboel ludieke acties, juridische touwtrekken, open boten dagen en vergaderingen is het volledig omgeslagen. Een paar jaar geleden werden de ligplaatsen officieel. Er kwam een braaf parkeerplaatsje (vinexjeuk) en de nutsvoorzieningen werden aangelegd. Tegenwoordig varen we nieuwe bruggen open met een orkestje, vervoeren de goedheiligman, geven rondleidingen. Vorig weekend konden opstappers aan de Kanaalkade een stukje zeilen met de Vrouwe Elisabeth of de Nooitgedacht. Kortom, de schepen zijn geen probleem meer maar hebben nu een meerwaarde. De relatie met het stadhuis is warm, het is nooit meer koud op de boten.
Maar daar hadden de schatjes van de Nieuwe Wereld natuurlijk geen interesse in. Iedere Purmerender van 40 jaar en jonger weet niet anders dan dat er schepen liggen aan de Purmerdijk. Ik vertelde over het wonen in de roef, met vijf kinderen. Waar het kacheltje stond om op te koken. Over het hondje van de schipper dat altijd in de weg liep. Hoe het schip in Roermond opgeblazen werd door terugtrekkende duitsers in 1944. En weer opgeknapt met Marshall hulp van de Amerikanen. Over scheepse uitdrukkingen en hoe je vaart met een schip van 160 ton. 130 jaar geschiedenis werd opeens tastbaar en kreeg een gezicht met de zwart-wit foto’s van de familie van begin vorige eeuw. En van het hondje van de schipper. En, dat zat er goed in geramd, er waren veel vingers met vragen. Hoe hard gaat uw boot? Hoe verft u de onderkant? Hoe heet uw poes? Heeft u de boot zelf laten bouwen of later gekocht? Hoe komt u aan stroom? Heeft u wifi? Hoe heten uw kippen? Wat vinden uw kinderen van wonen op een boot? Hoe duur is deze boot? Mag ik hem later kopen? Maar de beste vraag was toch wel ‘legt de haan ook eieren?’ Prachtige leeftijd die 8e groepers. Volgende keer een lesje biologie bij boer Willem op de kinderboerderij.

Jos Lutz September 2014